wáng

王

冕

qiú

xué

学

[

王冕苦学原文注音是wangmianku'xueyuanwen

wáng miǎn hào xué

王冕苦学

wáng miǎn zhě，zhū jì rén。qī bā suì shí，fù mìng mù niú lǒng shàng，qiè rù xué shè，tīng zhū shēng sòng shū tīng yǐ，zhé mò jì。mù guī，wàng qí niú。huò qiān niú lái zé qī tián zhě。fù nù，tà zhī，yǐ ér fù rú chū。mǔ yuē:" ér chī rú cǐ，hé bù tīng qí suǒ wéi " miǎn yīn qù，yī sēng sì yǐ jū。yè qián chū，zuò fú xī shàng，zhí cè yìng cháng míng dēng dú zhī，láng láng dá dàn。fó xiàng duō tǔ ǒu，níng è kě bù miǎn xiǎo ér，tián ruò bú jiàn。

王冕者，诸暨人。七八岁时，父命牧牛陇上，窃入学舍，听诸生诵书；听已，辄默记。暮归，忘其牛。或牵牛来责蹊田者。父怒，挞之，已而复如初。母曰：“儿痴如此，曷不听其所为？”冕因去，依僧寺以居。夜潜出，坐佛膝上，执策映长明灯读之，琅琅达旦。佛像多土偶，狞恶可怖；冕小儿，恬若不见。